|
|
 'Vriendschap en liefde - Jack & Anouk' in een heerlijk feelgoodjasje.
Ik vind hem prachtig geworden, en jij? PS: Theo van Rijn, nogmaals een dikke merci. 👍 PS2: De streepjescode en het iSBN nummer komen er op het einde van de rit nog op te staan.
0 Reacties
Lieve lezers,
Herinneren jullie mijn blogpost van in 2018 nog, over nieuwe kansen? Toen vertelde ik jullie vol trots dat uitgever/redacteur Theo van Rijn mij de mooie kans aanbood om mijn manuscript ‘Vriendschap en liefde – Jack & Anouk’ opnieuw te laten redigeren. Dat is ondertussen met heel veel zorg en liefde gebeurd. Door deze prachtige kans zal mijn debuut binnenkort opnieuw op de boekenmarkt te koop zijn. Als jullie nu denken, wauw, dat is fantastisch. Houd die gedachte dan even vast, want ik heb nog meer geweldig nieuws: EEN NIEUWE COVER Mijn debuut werd, eveneens door Theo van Rijn, in een nieuw jasje gestoken. Het verhaal over Jack & Anouk draagt nu een heerlijk feelgoodjasje. Zijn jullie nieuwsgierig geworden? Kom dan straks zeker nog eens een kijkje nemen, want dan plaats ik de nieuwe cover van ‘Vriendschap en liefde – Jack & Anouk’. Ik ben er alvast héél blij mee! Tot later,  Photocredit (smartphonephoto): Jaimie Pisonier Hallo lieve lezers,
Naar aanleiding van een goed gesprek bij Amami schreef ik dit blogpostje. Zelfliefde Houden van mezelf, doe ik dat? Ik denk het wel, maar ben niet helemaal zeker of ik het wel genoeg doe. Het is zo gemakkelijk om het geluk van je gezinsleden voorrang te geven op dat van jezelf, niet? Dat is toch wat ik al sinds jaren doe. Tot ergernis van mijn man, want die verlangt dat helemaal niet van mij. Waarom leer ik het dan niet af en plaats ik mezelf eens op nummer één? Vooraan in de rij. Dat was een moeilijke vraag. Iets dat je al zolang doet, doe je op de duur op automatische piloot. Je eigen ik wordt slechts nog een schim van wie je ooit was. Die persoon is natuurlijk niet verdwenen, die houdt zich nog ergens schuil in je. Diep weggemoffeld, verstopt onder een dikke laag stof. Het wordt tijd om mijn eigen ik eens tevoorschijn te halen en de stofmijt eraf te blazen. Dat is wreed eng, want ik herken mezelf niet meer. Wie is die vrouw, ben ik dat? Wat gek, want de jongere versie van mezelf ziet er zo anders uit. Ik vrees dat we even in gesprek met elkaar moeten gaan. Ik ga haar moeten verlossen van haar angsten, ze lijkt redelijk onzeker over zichzelf. Misschien wacht ze op een bevestiging, ik kan me precies herinneren dat het vroeger zo ging. Wat zal ze blij zijn als ze verneemt dat het niet meer zo hoeft te gaan. Dat ze vanaf nu zelf mag beslissen wat ze doet, of niet doet, en dat dit ook zeer oké is. Ik ga haar ook vertellen dat ze mooi is, daar zal ze eerst niets van geloven, maar ik zal het blijven herhalen tot mijn woorden haar als muziek in de oren klinkt. Ze moet weten dat ze ertoe doet en het waard is om terug naar buiten te komen. Ze heeft altijd goed kunnen luisteren, dus ik wil ervoor wedden dat ze het nu ook zal doen. Ze is een vrolijke meid en met een positieve mindset zal het haar wel lukken. Lieve mensen, jezelf graag zien is wél héél belangrijk. Wees lief voor jezelf, want ook jij bent het waard! Redactiewerk: de ideeënkabouter Hallo lieve lezers,
Via Instagram zag ik bij publisher_young een schrijfopdracht staan: schrijf een verhaaltje met de beginwoorden 'Ik kan je nooit vergeven!'. Toffe uitdaging, net wat ik op dat moment nodig had. Ik kreeg meteen een leuke ingeving. Het verhaaltje ging 'een Jaimieke' worden. Hieronder kunnen jullie mijn bijdrage lezen. Veel leesplezier! Ik kan je nooit vergeven! Heftige woorden die ze een week geleden hier in de tuin tegen Dennis had staan roepen. Nu keek ze naar de tuinomheining, met in haar hart een sprankeltje hoop dat het hout het bekende kraakje zou geven dat zijn bezoek aankondigde. Niets hoorde ze. Al dagen niet meer. Geen spoor meer te bespeuren van de rebelse buurjongen die steels haar hart had gestolen. Ze had haar liefde voor hem nooit durven uitspreken. Dat kon ze ook niet als ze een goede verstandshouding met haar zus en moeder wilde behouden. Die twee hadden immers een bloedhekel aan Dennis. ‘Ongemanierd en hij leeft veel te losbandig’, had haar moeder steeds herhaald, telkens wanneer Dennis zijn hoofd nog maar boven de houten schutting durfde te tonen. Soms haatte ze haar moeder om al de dingen die ze over Dennis zei. Inmiddels snapte ze wel waarom ze er toen voor werd gewaarschuwd. Dennis had zich een week geleden over de schutting gewaagd om toenadering tot haar te zoeken. Nadat ze een minuut schaamteloos had staan kijken hoe hij zijn slanke, maar toch gespierde lichaam over de omheining slingerde, was ze hem al tot halverwege de vijver in het midden van de tuin tegemoet gekomen. Ze had hem gesmeekt om terug te keren vooraleer haar moeder of zus hem in de gaten kreeg. Ze wist nog hoe angstig ze die dag alsmaar omkeek, richting het huis, om te checken of er niemand vanachter het gordijn naar hen stond te kijken. Dennis had toen alleen maar haar arm willen aanraken, om haar volledige aandacht voor zich te winnen. Ze schrok zo hevig dat ze haar evenwicht verloor. Ze herinnerde zich hoe ze nog een poging ondernam om zijn arm te vast te grijpen, maar mispakte zich. Haar nagels voelde ze over zijn huid krassen, vooraleer ze met een plons in het ijskoude water terechtkwam. Ze slaakte een gil die haar moeder en zus meteen naar buiten lokte. Wat haar duidelijk maakte dat ze dus wel degelijk achter het gordijn hadden staan toekijken. De twee hadden een verkeerde conclusie getrokken uit dit misverstand. Dennis wilde haar uit de vijver helpen, maar ze begreep onmiddellijk dat hij daar niet eens de kans toe zou krijgen, omdat haar zus zich als een razende gek op Dennis smeet. Met de hulp van haar moeder geraakte ze uit de vijver; zodra ze de grond onder haar voeten voelde, trok ze zich los uit moeders greep, rende naar haar zus toe en riep dat ze moest ophouden met slaan. Ze wilde net uitleggen wat er zojuist was gebeurd. Toen richtte Dennis zich op gaf haar zus een slag in haar gezicht. Het duurde nog geen seconde of ze stond pal voor zijn neus en greep zijn pols vast. Van dit alles had ze geen getuige willen zijn. Haar zus was verkeerd geweest, maar wat Dennis net had gedaan was tien maal erger. Haar zus verdedigde haar, misschien ietsje te; dat was zeker niet overdreven, maar wat Dennis had gedaan kon gewoonweg niet. Een vrouw sla je niet. Nooit! Dit was het moment waarop de woorden ‘ik kan je nooit vergeven’ uit haar mond stroomden. Ze stond erop dat hij op staande voet vertrok en dat deed hij. Onmiddellijk. Vandaag stond ze op dezelfde plek en wilde maar al te graag dat hij terugkwam. Stiekem dan toch, want Dennis was en bleef een verboden liefde voor haar. Was dit nu een fictief verhaaltje, of een werkelijk gebeurde vertelling over onze katten? Redactiewerk: de ideeënkabouter  Photocredit (smartphonephoto): Jaimie Pisonier Hallo lieve lezers,
Omdat ik op dit moment veel tijd en aandacht aan mijn gezondheid besteed, dacht ik dat het misschien leuk was om daar nog eens een korte blog over te schrijven. Bewegen is heel belangrijk en daarom staat het opnieuw in mijn agenda. Twee weken geleden startte ik opnieuw met sporten. Ik vertel jullie hieronder hoe het allemaal begon. Omdat ik door een val van de trap, zes jaar geleden, een hoop breuken en blessures opliep, moest ik voorzichtig zijn met het uitkiezen van mijn sporten. Dus vooraleer ik te enthousiast voor mezelf een streng trainingsschema begon op te stellen, wilde ik natuurlijk graag eerst zekerheid krijgen op medisch vlak. Ik ben naar onze huisarts gestapt om te informeren wat voor mij nog verantwoord sporten is. We hebben mijn breuken besproken, zo ook mijn scoliose. Wie nu denkt dat de dokter daarna heeft beslist dat ik niet aan sport mag doen, die zit er flink naast. Ik moet zelfs opnieuw beginnen sporten, om mijn gewrichten juist héél soepel te houden (lees:krijgen). Ik mag opnieuw gaan hardlopen, maar niet aan een te hoge snelheid. Ik mag opnieuw aan krachttraining doen, maar niet met te zware gewichten. Oké, zo gezegd zo gedaan. De dagen nadien heb ik twee verschillende loopschema’s getest, om te kijken welk schema best bij mij past. Het bekende loopschema ‘Start to run’ met Evy Gruyaert is niet goed afgestemd op mijn lichaam. Het heeft voor mij een veel te zware en snelle loopopbouw. Het tweede schema, van een club uit Gent(?) werkt uitstekend. Dit schemagebruik geeft mij weer hoop en moed. Hierover schrijf ik binnenkort een blogpost. Mijn man en ik lopen ondertussen al zeven succesvolle dagen uit van dat schema. Met elke loopsessie merken we een lichte verbetering in ons uithoudingsvermogen op. Voor het gedeelte krachttraining en lenigheid heb ik ooit het sporthandboek Anatomie van oefeningen voor gezonde gewrichten gebruikt en dat ga ik na het beëindigen van het loopschema ook opnieuw hanteren. Al die oefeningen heb ik toen ook zelfstandig kunnen uitvoeren. Hierover schrijf ik binnenkort ook nog een blog. Vanaf juli begin ik hier thuis op maandag en vrijdag aan mijn sportoefeningen, op woensdag blijf ik hardlopen op de dijk, in de prachtge natuur van de Rupelstreek. O ja, nog een pluspunt aan bewegen is dat je (opnieuw) gezond(er) gaat eten. Want sporten plus een juist voedingspatroon werkt heel effectief. Het is dus een win-winactie voor lichaam en geest. Al wie na het lezen van mijn blog denkt dat sporten niets voor haar/hem is, die heeft misschien nooit eerder de juiste sportmatch gevonden. Ga eens een paar keer op date met verschillende sportactiviteiten. Ik ben er zeker van dat er ergens een klik tussen jou en die bepaalde sport komt. Ga op ontdekking. Begin rustig, bouw jullie onderlinge relatie langzaam op. Neem vooral de tijd en ruimte om elkaar beter te leren kennen. De enige gouden regel is dat jullie ontmoeting iedere keer voor beiden een leuk weerzien moet zijn. Ik duim mee voor je. Sport ze! Redactiewerk: de ideeënkabouter  Photocredit (smartphonephoto): Jaimie Pisonier Nadat ik het plot, de tijdlijn en al eerder geschreven hoofdstukken had nagekeken, besloot ik om een belangrijk deel ervan te verwijderen. Tevreden begon ik opnieuw met het schrijven aan het tweede boekdeel van Vriendschap en liefde – Dane & Katie. Hoofdstuk één werd een feit, zo ook het volgende en voor ik het besefte zat ik in een schrijfflow.
Geweldig vond ik het om weer contact te hebben met de personages en hun verhaal voor hen uit te typen. Tot ik, écht vanuit het niets, aan mezelf en het plot begon te twijfelen. Iedere schrijver weet dat het dan fout loopt en er een stem in je hoofd de hele boel overneemt. Dat wilde ik niet laten gebeuren, dus ik moest die stem het zwijgen opleggen. Maar hoe? Proeflezers! Dat was het, ik moest mijn tekst laten lezen door een buitenstaander. Ik mailde de ideeënkabouter en Theo van Rijn met de vraag of zij alstublieft naar het eerste hoofdstuk wilden kijken. Beide deden dat en ze waren unaniem: er moest een proloog worden geschreven. Een voorafje, dat zag ik niet aankomen. Ik moest er even aan wennen. Dan werd het begin wel anders, maar … Schrijven = schrappen! Ook dat ondervond ik aan den lijve. Met een pruillip nam ik afscheid van mijn lijnen tekst. Kill your darlings! Mijn hanglip verdween en maakte plaats voor een lach. Inderdaad, als ik naar mijn blad keek, moest ik toegeven dat je de boel soms eens flink moet opschudden om er weer met een frisse blik tegenaan te kunnen gaan. Schrijf ze! Redactiewerk: de ideeënkabouter & Theo van Rijn  Photocredit (smartphonephoto): Jaimie Pisonier Het eerste boekdeel over Jack & Anouk is klaar, dus nu is het de beurt aan Dane & Katie om hun verhaal aan jullie te vertellen. Ik moest wel het plot en de hoofdstukken terug herlezen, maar na het puzzelen met de tijdlijn ben ik begonnen met het uitschrijven ervan.
Hoofdstuk 1 is een feit. Wat is het leuk om mijn personages weer terug te zien en hun verhaal te aanhoren. Ik heb er zin in, dus vanaf nu is het startsein voor het tweede beokdeel gegeven en zet ik me elke dag achter mijn laptop.  Photocredit: Jaimie Pisonier Vriendschap en liefde – Jack & Anouk, zoals jullie het boek hebben leren kennen, gaat in het archief. Dat exemplaar maakte ik toen volledig zelf en het zal altijd mijn pronkstuk blijven, maar … Alles kan beter, zo ook dit manuscript.
Theo van Rijn begon aan de redactie. Hij viste de fouten eruit, maakte het geheel minder Vlaams en liet zinnen beter vloeien door soms simpelweg woorden van plaats te wisselen. Het verhaal bleef mooi intact. Ondertussen is het manuscript volledig geredigeerd, tot tweemaal toe, en ben ik aan het kijken welke opties ik heb om het opnieuw in boekvorm te krijgen. O, wat verheug ik mij daarop, jullie ook? Zijn jullie net zo benieuwd als ik? Het boek mag van mij ook een ander jasje om, want zijn vorige outfit viel wat donker uit. Spannend, hè?  Photocredit: Anna Husson Hallo lieve lezers,
Anna Husson vroeg mij of ik zin had om een gastblog te schrijven voor op haar site. Ja, ik heb het in mijn blog over een persoonlijke gebeurtenis en schreef het in verhaalvorm voor jullie op. Gastblog - Impulsief . Meer info: zie HIER.  Photocredit: screenshotvanHebban.nl Hallo lieve lezers,
Vanaf dit jaar is er een wijziging. Ik ga mijn maandelijks lijstje over mijn gelezen boeken nu op een spot, op Hebban. nl, bijhouden. Jawel, ik maakte daar na lang twijfelen een spot aan. Daar heb ik meer mogelijkheden en kan ik covers/auteurs linken aan mijn boekenverslagje. Het eerste artikel staat online: https://www.hebban.nl/spot/jaimieleest/nieuws/1-2019 Zo maak ik ineens een mooiie verdeling voor mezelf: Mijn blog is op mij gericht als auteur en mijn spot is op mij gericht als lezer Leuk, toch? Veel leesplezier, hier op de blog en/of daar op de spot. :-) |
Author
Jaimie Pisonier, gehuwd en mama van twee tieners. Archives
Mei 2019
|
RSS-feed
